Powrót do przeszłości

Moja przygoda z rękodziełem rozpoczęła się bardzo wcześnie. Miałam wielkie szczęście wychowywać się w domu, w którym robótki ręczne i inne formy działalności artystycznej były wszechobecne na co dzień. Mój dziadek ze strony taty był założycielem i dyrektorem teatru, który przez wiele lat wystawiał przygotowane z dużym rozmachem i pieczołowitością przedstawienia w Kwidzynie i innych miastach Polski. Wspaniałą pamiątką po tamtych czasach są stare albumy ze zdjęciami, afiszami z występów, recenzjami, itd. Babcia ze strony mamy uczyła mnie robić pracochłonne mereżki na serwetkach. Była też bardzo szykowną i elegancką kobietą, która wiedziała, jak łączyć wzory, kolory i tkaniny, żeby zawsze wyglądać nienagannie. Pewnie odziedziczyła te cechy po swojej mamie, która prowadziła w Berlinie dom mody. Ciocia mojego taty pracowała przed wojną we Wiedniu jako konserwator zabytków. Będąc osobą niezwykle uzdolnioną plastycznie, potrafiła własnoręcznie zrobić niemal wszystko. To ona nauczyła mnie haftu, szydełkowania, robienia na drutach, szycia na maszynie, rysowania, malowania i wielu innych rzeczy. Do dziś wspominam, jak wspólnie ozdabiałyśmy pisanki za pomocą tradycyjnego rysika z woskiem, tworzyłyśmy teatrzyki z dopracowanymi w każdym szczególe kukiełkami, ręcznie malowanymi tłami i dekoracjami, przygotowywałyśmy bożonarodzeniową szopkę – najpiękniejszą, jaką w życiu widziałam, robiłyśmy szydełkowe serwety o skomplikowanych wzorach, itp. Ciocia była wspaniałą nauczycielką, potrafiła wprost powiedzieć, co wymaga poprawy, a jej pochwały cieszyły jak nic innego na świecie. Mój wujek prowadził firmę krawiecką i szył modne sukienki, bluzki, spódnice. Jego warsztat mieścił się w mojej rodzinnej kamienicy i pamiętam, że uwielbiałam się do niego zakradać, żeby pooglądać wiszące na wieszakach sukienki, guziki, tkaniny i obserwować wujka przy pracy. Moja mama jest również bardzo zdolną krawcową. Kiedy byłam mała, szyła dla mnie i dla siebie większość ubrań. Dzięki temu, że mogłam jej towarzyszyć podczas szycia, pomagać odrysowywać i wycinać wykroje, a później samodzielnie szyć ubranka dla lalek, nigdy się nie nudziłam. Od taty uczyłam się między innymi wyczucia proporcji i przywiązywania wagi do szczegółów. 

Po przerwie na naukę, studiowanie, pierwsze lata pracy itd., już jako dorosła osoba powracam do lat wczesnej młodości i odkrywam na nowo swoje pasje, które mimo chwilowego braku czasu nigdy we mnie nie zgasły. Wręcz przeciwnie, dopiero teraz czuję, że mam możliwość całkowitej samorealizacji, przy pełnym wsparciu i akceptacji ze strony mojego utalentowanego męża :). Niedawno pojawił się w moim życiu scrapbooking i card making, nowe dla mnie dziedziny, których uczę się z wielką przyjemnością. Dzięki scrapbookingowi zaprzyjaźniliśmy się z osobami, które jak się okazało, były od jakiegoś czasu bardzo blisko,  a my nawet o tym nie wiedzieliśmy. Teraz otwierają się dla nas nowe, twórcze możliwości, ale najważniejsze jest to, że nasza czwórka potrafi łączyć przyjemne z pożytecznym :). Kto wie, dokąd zaprowadzą nas nasze pomysły. Wierzę, że będzie to coś dobrego :).  

A skoro już tak rozpisuję się o przeszłości, to chciałabym Wam pokazać rzecz dla mnie wyjątkową. Moi rodzice odnaleźli na strychu ponad stuletnią powłoczkę na poduszkę z białego batystu, ozdobionego niesamowicie piękną, ręcznie wykonaną koronką. Teraz potrafię w pełni docenić jej urodę i wyjątkowość, jednak kiedy byłam mała i w przedszkolu spałam na poduszce ubranej w tę poszewkę, wcale nie miałam powodów do zadowolenia. Ta piękna koronka po prostu notorycznie odciskała mi się na policzkach, zostawiając na nich wzór, który nie chciał szybko zniknąć :). Mama wyhaftowała z tyłu poszewki moje inicjały, żeby było wiadomo, czyja to poduszka, ale i tak żadne dziecko nie miało podobnej.  Patrząc na nią, nie mogę uwierzyć, że przetrwała w nienaruszonym stanie tyle lat, a zwłaszcza to, jak się z nią obchodziłam jako mała dziewczynka ;) Dziś z dumą eksponuję ją na starym, francuskim ludwiku, do którego moim zdaniem idealnie pasuje. Ta poszewka to kawał historii, cieszę się, że również mojej :).    

Pozdrawiam ciepło :)